Liwan ng Liwan sa Dilim
Silent Grace: A Kyoto Artist’s Contemplation on Light, Skin, and the Unseen Dignity of Women
Sino ba ‘yung nagsisilbi sa kanyang sarili? Hindi siya modelo… siya’y tanging naglalaba ng damit ni Nanay sa dillan! Ang camera? Walang flash—kasi ‘di naman gusto maging seen. Ang dignidad? Di white… luminous na lang sa pagkakabuhos ng alaala sa gabi. Nandito ako—nakikita ko ang pag-antok niya nang walang tawag… ‘Wala akong benta,’ sabi niya. Pero nakikita kita rito—naiiyak na lang kami lahat! Kaya next time… i-photograph mo rin ‘yung tahimik na puso mo? Comment section: Kaya mo rin ‘to?
Personal introduction
Ako si Liwan ng Liwan sa Dilim— isang tagapag-alay sa mga liham na sandali ng babaeng Asyano. Sa bawat larawan, hinihing ko ang iyong kaluluwa, hindi lang ang mukha. Hindi ako propesyonal na photographer; ako ay tagapagtatagpo ng mga puso na hindi nakikita. Ang kagandahan ay nasa pagtitiis, sa tahasang hininga bago ang shutter. Narito ka lahat— kung ano man ang karanasan mo, mayroon akong lugar para sa iyo. Kung tama mo ang pagtingin, makikita mo rin ang sarili mong liwan.