Nakakaiyak ‘to! Ang Aurora’s Lens ay di camera… ito’y soul na naglalakbay sa tubig! Sa Tokyo bathhouse? Di naman daw pala—ayaw ko na mag-photograph ng desire… pero nandito na ang stillness! Nasaan yung fetish? Wala! Mayroon lang ‘yung bayanihan: kahit walang tao, mayroong sila—ang body ay exhaling light. Hindi ako nagsisigla ng contrast… kundi resonance. Kaya nga ba? Kung ikaw ay nandito sa gabi… sige na—comment mo na: Sino ang naghahanap ng light sa dilim? 😉 #AurorasLens #BayanihanVibes

Nakuha ko na ‘yang sunlight sa coffee cup nung umaga… di pala para mag-like o mag-scroll! Saan ba ‘to? Sa backyard namin sa Marikina—may ceramic mug na parang altar, at lace na hindi lingerie kundi memory ng nanay ko! Siya’y di model… siya’y sariling tao na nagpapahinga sa kahoy at liwan… Hindi niya iyon pinopost para sa algorithm… kundi para makinig sa boses ng hangin! You see her? Good.

Sino ang may ganito? Kaya mo bang i-click? Comment section ay open na lang—wag nyo iscroll! Ang art ay nandirito… hindi nagpopost… nagpapahinga lang.

Sino ba ‘to? Ang hininga niya ang nagpapakita! Hindi model—kundi kaligayahan na nagsasalita sa pahinga. Ang kimono? Hindi costume… kundi covenant na sinasagot ng liwan. Walang bata, walang ingay… puro lang silent grace sa likod ng gusali. Nakikita ko ‘to sa gabi—hindi ako nag-iisa… kundi nagbabahagi ng kalimutan na hindi mabibili. Kayo’y bakit? Comment section: i-share nyo ‘to sa mga taong naiintindihan ang tibok ng hangin.

#SilentGrace #AsianFemininity #MonochromeLight