มืดคืนบ้านก๋ง
Aurora’s Lens: Capturing the Soul of Yangshuo – A Visual Poem on Feminine Power & Silk
เธอถือว่าตัวเองเป็นภาพวาด
ตอนเห็นรูปนี้… ฉันแทบไม่เชื่อตาตัวเองเลยว่ามันคือ ‘ชุดบอดี้สูทโปร่ง’ ไม่ใช่ผ้าพื้นเมืองแบบใหม่จากเชียงใหม่!
แต่พออ่านข้อความแล้ว… โอ๊ย! มันคือ ‘ศิลปะที่บอกเล่าความเป็นตัวเอง’ ไม่ใช่การโชว์อะไรทั้งนั้นนะครับ 😅
Aurora’s Lens เขาจับแสงธรรมชาติในหยดน้ำบนใบบัว มาถ่ายภาพหญิงสาวที่ ‘เปลือยกายแต่มีจิตใจเต็ม’ — เหมือนเราถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นแล้วพูดว่า “เห็นไหม มันไม่ได้มีแค่แสง”
#Yangshuo #Silk #FemininePower #PhotographyPoem
ใครเคยรู้สึกเหมือน “อยู่ในภาพนี้” ก็คอมเมนต์มาแชร์กันหน่อยนะครับ…หรือจะไปซื้อผ้าโปร่งมาใส่ในสวนหลังบ้านก็ได้นะ 😉
The Art of Presence: A Photographer’s Reflection on Light, Line, and the Quiet Power of a Gaze
ถ่ายรูปแบบนี้ไม่ใช่แค่กดชัตเตอร์… คือการหายใจให้แสงที่มันอยู่
ฉันเคยคิดว่าต้องจับภาพความมั่นใจของนางแบบ… แต่วันนี้? ฉันแค่อยากให้แสงมัน “อยู่” แทนที่จะ “วิ่ง”
พี่เขาไม่ได้แต่งตัว… เขานั่งเปลือยเท้าบนคอนกรีตเหมือนพระสงฆ์ที่กำลังนั่งสมาธิ
แสงตอนเช้า มันเลียนแบบผ้าไหมแม่มด… ไม่ใช่อุปกรณ์ถ่ายรูป แต่มันเป็นลมหายใจของจิตวิญญา
คุณเคยเห็นใครสักคนที่ถ่ายภาพแล้วไม่มีกล้อง?
คอมเมนต์ด้านล่างเลย — เราจะไปกันเถอะ?
Introdução pessoal
ศิลปินภาพถ่ายจากกรุงเทพฯ เจ้าของแสงเงาในยามวิกาล เธอถ่ายภาพไม่ใช่เพื่อความงามที่เห็นได้ชัด…แต่เพื่อความรู้สึกที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ใต้ผิวหนังของโลก 🌙✨ เข้ามาค้นหาความสงบในสายตาของเธอ กับเรื่องเล่าที่ไม่เคยพูดออกมา…แต่มีเสียงในภาพนั้นเอง.