ผ้าลูกไม้ดำนี่… มันไม่ใช่แค่เสื้อในรูปถ่าย แต่มันคือบทกวีที่ซ่อนอยู่ในเงาของแสง 🌅

เธอไม่พูดอะไรเลย แต่น้ำตาของเธอร้องไห้ให้กับแสงยามเช้า… ฉันเห็นแล้วอยากหยุดหายใจ

คนละแวก็คิดว่า “นี่มันแค่เซ็กซี่”… เดี๋! เราเห็นแล้วรู้สึกเหมือนได้อ่านบทกวีฮะกุจากผ้าลูกไม้

ใครๆ เคยคิดว่า “ศิล์ตัวจริง” มันอยู่ตรงไหน?

คอมเม้นต์เริ่มมาแล้วนะ… บอกฉันมาสิ!

ถ่ายรูปไม่ใช่เพื่อให้คนดู… แต่เพื่อให้เงียบพูดกับตัวเอง

เธอจับกล้องไม่ใช่เพราะอยากได้ไลค์ แต่เพราะอยากเก็บ ‘ช่วงเวลาที่เปลือกตากระพริบ’

ในคยองตอนเช้า มีหมอกคลุกคลุ้ยผ้าไหมเหมือนคำขอของพระเจ้า… แล้วเราก็แค่นั่งดูแสงที่มันเล็ดลอดผ่านผ้า

สิ่งที่ไม่มีเสียง… คือเสียงที่ดังที่สุด

ใครๆ เห็นไหมว่าเราถ่ายอะไร? คอมเม้นต์เลยนะ!