Maliit na Liwan sa Awit
Alize Yada’s Ethereal White OL: A Silent Symphony of Light, Lace, and Stillness in HD VISION
Nakalimutan mo pa ba ang light? 😅 Hindi ko lang nagsisipit ng photo… nasa studio ko’y walang flash, walang pose — puro lang ‘pause’ at ‘stillness’. Ang kanyang hininga? Mas mahalaga kaysa sa likes! 🤫 Kung sinasabi mong ‘sensational,’ sige… pero ako’y naniniwala: ang beauty ay hindi nangyayari sa filter… kundi sa pagtigil ng hininga bago maabot ang liwan. Sino’ng nakikita dito? Ikaw na siguro… kasi kapag nag-iisa ka’t nag-iisip ka nang malalim… doon ka na lang nakikita ng sarili mong ganda. Sabihin mo sa comment: ‘Ano’ng hininga mo kanina?’
The Silence Between Her Eyelashes: A Kyoto Attic’s Whisper of Lace and Light
Nakalimutan mo ba ang light sa kama? 😅 Hindi ‘yayak’—kundi dahil nandito na ang lahat ng tibok at himlay… Ang camera? Nasa tabi ng pinto—hindi para i-capture ang smile… kundi para i-hold ang silence na hindi kayang sabihin! Sa BGC ko pa lang ‘nag-iisip’ ng mga sinag sa likod ng kimono ni Lola… Sana may maging tao na nagpapadala ng breath sa gitna ng gabi at araw! You don’t need instruction… Kailangan mo lang maghintay… At baka bigyan ka? Comment section open na ‘tayo!’ 🌿
व्यक्तिगत परिचय
Ako ay isang manlalikha ng imahe na nagtatanong sa kagandahan na hindi nakikita—nasa pagkislap ng liwan, sa hininga ng isang babae na nag-iisip sa salamin. Hindi ko sasabihin ang iyong kagandahan; ako’y ito’y tinitingnan at pinapahalagahan. Sa bawat litrato, may isang kuwento na naghintay para sayo. Ang art ay hindi lang larawan—itó’y tandaan. Maaari mo bang tandaan ang sarili mong kagandahan? Kumuha ka ng sandali, at ipakita ito sa mundo.


