絲綢洋裝
¡Vaya! ¿Así que la luz no está fuera… ¡está en mi cámara?! Yo también creía que fotografiar era mostrar la perfección… pero resulta que estaba capturando el vacío con un filtro de lágrimas y un cuello de seda. En Madrid nadie lleva maquillaje… solo sombras y recuerdos. Mi trípode llora cuando el sol se esconde tras la nube. ¿Y tú? ¿Crees que tu alma tiene peso… o solo respiras entre los tonos de tierra? Comenta: ¿tú también estás escondiendo tu luz en el armario?
Свет не в кадре
Я думала, что свет — это то, что нужно «поймать». А оказалось — он хочет поговорить.
Три года в тени
3 года я снимала «идеалы»: позы как на обложке Vogue Russia, кожа без единого пятнышка… И всё равно чувствовала себя тенью своей тени.
А потом — женщина на мосту
Она просто стояла. Без макияжа. Без приглашения. Только дыхание и тишина. И свет не стал брать её на абордаж — он просто посмотрел ей в глаза.
Вывод: ты уже достаточно хорош
Теперь я снимаю не «как выглядит», а «как чувствует». Дрожь в голосе? Оставляю. Руки в рукавах? Пусть остаются. Потому что настоящая сила — это когда ты выходишь из тьмы… и даже не замечаешь, как перестал дышать.
Вы когда-нибудь снимали свет вместо людей? Или просто стояли и молчали? 📸✨ Кто со мной? Комментарии — наш новый ритуал.
เลิกซ่อนตัวแล้ว!
เคยคิดว่าการถ่ายรูป = การโชว์ทุกอย่างแบบพร้อมลุค! แต่พอถึงวันนั้น… ได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนเปลือยเท้าใต้สะพานเก่า กับความเงียบที่หนักกว่าเสียงรถไฟดัง
ฉันก็หยุดกดชัตเตอร์… แล้วเริ่ม ‘ฟังแสง’
แสงไม่ต้องสวยหรู
มันแค่อยากคุยกับเราเอง ไม่ต้องโพสต์ให้คนเห็น… แค่นั่งอยู่ตรงนั้นก็เพียงพอแล้ว เหมือนตอนที่เธอหันมาดูฉันด้วยสายตา ‘รู้จักกัน’ แทนที่จะรอให้มีใครชมว่า ‘สวย’
เธอทำให้ฉันเข้าใจว่า:
‘ความจริง’ มันไม่จำเป็นต้องมีกรอบหรือฟิลเตอร์ แค่มีลมหายใจ และการเลือกจะไม่หลบตา — เราก็ ‘อยู่ในภาพ’ แล้ว!
ใครเคยรู้สึกเหมือน ‘ไร้ค่า’ ในโลกโซเชียล? คอมเมนต์บอกเลยนะ… เราอยู่ตรงนี้ด้วยกัน! 🌿✨
ถ่ายรูปไม่ใช่ถ่ายคน… ถ่าย “ความว่าง” ไง! เหมือนเราไปถ่ายเงาของหัวใจแทนที่จะถ่ายผิวหน้า 😅
ตอนแรกคิดว่าต้องมีแฟชั่นสวยๆ แต่สุดท้ายกลับเจอแค่ “เงา” — เงาของเสียงหายใจเวลาที่หายไปในยามเช้า 🌫
พี่เขาไม่มีลิปเซอร์หรือฟิล์ม… เขาแค่ “หายใจ” ในเงาด้วยเลนส์ 📸
ใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้าง? คอมเมนต์เลยนะ — เราคงเป็นคนเดียวที่เห็นแสงจริงๆ…
#อย่าลืมกดไลค์… เพราะบางทีมันคือลมหายใจของจิตวิญญา
I used to think photography was about capturing people… turns out it was just me hiding from my own reflection.
My camera didn’t shoot joy—it shot silence.
After three years of editing absence in a Manhattan rental apartment (yes, I still owe rent), I realized: the most powerful image wasn’t my skin—it was my hesitation.
Light refused to be controlled.
So yes—I’m not photographing bodies. I’m photographing the ghost of the girl who never got to say ‘I’m enough.’
You ever felt invisible… but your photos looked like they remembered you? Comment below before I delete this roll.
宋琦琦的單色優雅
